Bron Wikipedia

Een luifelhoed is een hoed in de vorm van een kap, met een uitstekende rand aan de voorkant en een rechte, harde bol aan de achterkant. Aan de onderzijde bevindt zich een lint waarmee de hoed vastgeknoopt kan worden onder de kin.[1] De rand beschermt het gezicht van de drager tegen de zon en hieraan dankt zij haar Nederlandse naam. In het Engels wordt de hoed poke bonnet genoemd, naar het gegeven dat al het haar eronder kan worden verborgen. De hoed werd universeel gedragen en er bestonden gedurende de negentiende eeuw vele verschillende vormen van de luifelhoed.

De hoed werd uit veel verschillende materialen vervaardigd maar men ziet met name stro veel terug. Stro dankte zijn populariteit aan zijn lage prijs. De hoed kon aangepast worden aan verschillende outfits en verschillende jaargetijden. De rand van de hoed leende zich hier uitstekend voor en veel meisjes en vrouwen decoreerden hun hoed zelf. Hierdoor ontstond er veel variatie. Ook materialen zoals zijde, katoen, fluweel en kant komen veel voor.

Voor de Biedermeierperiode zijn luifelhoeden een karakteristiek verschijnsel. De eerste voorbeelden, nog met vrij kleine luifels, verschijnen in het Journal des Dames et des Modes op prenten uit 1806 – 1807. Het type, dat gangbaar is gebleven, met een knik tussen bol en rand, is op de prenten te vinden vanaf 1812.Zie ook.[3] Al snel na 1812 bereiken de luifels een flinke omvang. In alle Europese landen, waarvoor de Parijse mode toonaangevend was, zijn ze geadopteerd.

In de victoriaanse tijd, waarin bepaalde deugden erg belangrijk werden gevonden, werd de luifelhoed gezien als een uitkomst tegen mannelijke gluurders.[4] De beperking van het zicht van de vrouw werd in de karikaturen vaak als onderwerp genomen en ook het gegeven van mannelijke gluurders wordt hierin vaak gebruikt. Toen in de jaren zestig de kleinere hoed in de mode kwam, kwam de tijd dat de luifelhoed gedragen werd tot zijn eind.